Monday, 26 December 2016

Film Review: DANGAL- Perfection at its Best



Mahaveer Phogat. A National Level Champion Wrestler. The man who dreamt of winning a Gold Medal for India at International Level. Alas, his dream didn’t come true! He wished for a boy who could fulfill his dream, but he never got one. All he got was four daughters. His dream was almost drained when one fine day, something nasty yet pleasant occurs which makes him believe that his daughters can fulfill his long-cherished dream. They have a wrestler’s blood in their veins, why not train them! What begins then is a fight against odds. A fight against destiny. A fight against the conservative Indian society. A fight against the corrupt Indian sports ministry. DANGAL is all about how Mahaveer Phogat and his daughters Geeta Phogat and Babita Phogat fought the circumstances and emerged winners.

Aamir Khan has proved yet again why he is called Mr. Perfectionist. By putting on immense weight and portraying a wrestler’s life from mid-twenties to sixty-plus, he has reached the apex of perfection. Everything from his face to his hair and wrinkles—even his tummy—acts here, and in such an incredible manner. Such hard work of weight gain and loss has never been seen before in Bollywood. As a loving father and a strict father, he has emoted exceptionally well.

Sakshi Tanwar as Aamir’s Non-Glamorous wife and the other six major characters are perfectly casted. While Fatima Sana Sheikh and Sanya Malhotra as adult Geeta and Babita are Fabulous, Zayra Wasima and Suhani Bhatnagar as the kid Phogat sisters are equally effective. AparShakti Khurana (Ayushman Khurana’s brother) and Rohit Shankarwar are the comic relief. Both are superb.   
  
Director Nitesh Tiwari, who has given us Fab Entertainers like ‘Chillar Party’ and ‘Bhootnath Returns’, has done such a pitch-perfect direction that not a single frame of the movie seems unwanted. Even though a serious drama, he has managed to keep the overall feeling of the movie light and humorous. The dialogues are witty, and hard-hitting. Pritam’s music is awesome, the songs lead the screenplay. Lyrics are meaningful, ‘Dhakad’ having that power-pack punch, and ‘Hanikarak Bapu’ being an out-and-out delight. Cinematography by Sethu Sriram is top class. The village life of Haryana has been captured tremendously.    


The highlight of Dangal is the scenes of Wrestling. Strong and authentic. Aamir and the Girls must have practiced for weeks, probably months, to learn the minute tactics of Wrestling. The result is incredibly believable, be it the little village girl defeating the boys OR the mind-blowingly Actionographed wrestling scene between the father and the daughter OR the climatic fights. They have NOT ACTED, they have literally WRESTLED! And it is the first-rate sound editing that enhances the effects of the wrestling scenes. I haven’t yes watched ‘Sultan’ but now, after becoming Dangalmay, I’ll have to watch ‘Sultan’ to compare the wrestling at least.

‘Dangal’ is unarguably the best sports film since ‘Chak de India’. A sure-shot blockbuster at the box-office. A top contender for this year’s awards. I’ll give it 4.5 star rating out of 5.





ફિલ્મ રિવ્યૂઃ આમિરની અદ્‍ભુત અદાકારીની ઓપતી ‘દંગલ’


મહાવીર ફોગટ. કુશ્તીના નેશનલ ચેમ્પિયન. દેશ માટે આંતરરાષ્ટ્રીય સ્તરે ગોલ્ડ જીતવાનું સપનું! આજીવન જીવેલા પણ અધૂરા રહી ગયેલા સપનાને પૂરું કરવા પુત્રજન્મની આશા, પણ રે કિસ્મત! એક પછી એક ચાર સંતાન થયાં, પણ ચારેય દીકરી! ઇન્ટરનેશનલ ગોલ્ડના સપના પર સમયની રાખ જામવા લાગી ત્યાં એક દિવસ દીકરીઓના શરીરમાંય લોહી તો નેશનલ ચેમ્પિયન રેસલરનું વહે છે, એ સાબિત કરતી એક મજેદાર ઘટના ઘટે છે, અને ચેમ્પિયનના દિલમાં ઢબૂરાઈ ગયેલી આશા ફરી ફિનિક્સ પંખીની જેમ બેઠી થાય છે. દીકરીઓને પહેલવાન બનાવી કુશ્તીના મેદાનમાં ઉતારી હોય તો? મિડલ ક્લાસ લાઇફમાં ફસાઈ ગયેલા બાપને આશાનો નવો તંતુ મળે છે અને પછી શરૂ થાય છે એક લડત! લડત, ભૂતકાળમાં પોતાને દગો દઈ ગયેલી કિસ્મત સામે! લડત, સતત મેણા-ટોણા મારતા સમાજ સામે! લડત, ભારતની ભ્રષ્ટ સ્પોર્ટ્સ મિનિસ્ટ્રી સામે! મિશન ગોલ્ડ મેળવવા માટે મહાવીર ફોગટે અને એમની દીકરીઓ ગીતા અને બબીતા ફોગટે આદરેલા અવિરત સંઘર્ષનું આલાતરિન આલેખન એટલેદંગલ’…

આમિર ખાન આજ સુધી આટલો કન્વિન્સિંગ ક્યારેય નથી લાગ્યો. અંગત પણે મને સરફરોશઅનેગજનીમાં બેસ્ટ લાગેલો, પણદંગલમાં તો તેણે પોતાના પાત્રને અલગ ઊંચાઈ પર પહોંચાડી દીધું છે. તેની મહેનત પડદા પર જબરજસ્ત ખીલી છે. ૨૫ વર્ષીય યુવા રેસલરથી લઈને મધ્યવયસ્ક સરકારી નોકરીયાત અને છેલ્લે ૬૦ પ્લસ ઓવર વેઇટ વૃદ્ધ પહેલવાન સુધીની સફરમાં તેણે ફક્ત ચહેરાથી નહીં બોડી લેન્ગવેજથી પણ ગ્રેટકહી શકાય એવું પરફોર્મન્સ આપ્યું છે. એના ચહેરાની કરચલીઓ, વાળની સફેદી, શરીર પર જામેલા ચરબીના થર, બહાર ધસી આવેલું પેટબધ્ધું જાણે કે એક્ટિંગ કરતું હોય એટલું પરફેક્ટ લાગે છે. પાત્રમાં ઢળવા માટે કલાકારોએ પોતાના શરીર-દેખાવ સાથે આશ્ચર્યજનક પ્રયોગ કર્યા હોય એવા ઉદાહરણો હોલિવુડમાં તો અઢળક મળી રહે છે, પણ અહીં આમિરે ચબરાકિયા મેકઅપ કે પ્રોસ્થેટિકને બદલે અસલી ચરબીના ચડાવ-ઉતાર દ્વારા જે કાયાપલટ આદરી છે એ બોલિવુડ માટે અભૂતપૂર્વ કહી શકાય એવી છે.  


આમિરની નોનગ્લેમરસ પત્ની તરીકે સાંક્ષી તંવર અને તેમની દીકરીઓ બનતી અદાકારાઓ કમ્પલીટલી ફિટ! ગીતા ફોગટ અને બબિતા ફોગટના રોલમાં ફાતિમા સના શેખ અને સાન્યા મલહોત્રા જેટલી અસરકારક છે એટલી કન્વિન્સીંગ તેમની બાળપણની ભૂમિકામાં ઝાયરા વાસિમ અને સુહાની ભટનાગર લાગે છે. ફાતિમા અને સાન્યાએ કુશ્તી શીખવા માટે કરેલી મહેનત સ્ક્રીન પર ઊડીને આંખે વળગે છે.

અગાઉચિલ્લર પાર્ટીઅનેભૂતનાથ રિટર્ન્સજેવી મજેદાર ફિલ્મો બનાવી ચૂકેલા નિતેશ તિવારીએ અફલાતૂન ડિરેક્શન કર્યું છે. ફિલ્મમાં એક પણ ફ્રેમ નકામી કેફિલ્મીનથી લાગતી. ફિલ્મનો વિષય સિરિયસ હોવા છતાં ડિરેક્ટરે એને ક્યાંય બોઝિલ બનવા નથી દીધી, એમનો પ્લસ પોઇન્ટ. ગંભીર દૃશ્યોમાં પણ કલાકારોના મોઢે રમૂજપ્રેરક ડાયલોગ્સ બોલાવી તેમણે દર્શકોને હસાવ્યા છે. કોમેડીની ઘણીખરી જવાબદારી ગીતા-બબીતાના કઝિન બનતા રોહિત શંકરવર (ચાઇલ્ડ આર્ટિસ્ટ) અને એડલ્ટ તરીકે અપારશક્તિ ખુરાના (આયુશ્માન ખુરાનાના ભાઈ) સુપેરે નીભાવી છે. રમૂજની છાંટ ધરાવતા ડાયલોગ્સ પાછાવાહ..!’ પોકારાવી દે એટલા હાર્ડહિટિંગ અને મિનિંગફૂલ પણ ખરા. એડિટિંગ અત્યંત ચુસ્ત! પ્રિતમના ઓસમ મ્યુઝિકથી સજેલા ગીતો ફિલ્મની વાર્તાને આગળ વધારે છે અને પ્રત્યેક ગીતના શબ્દો સીધા દિલમાં ઉતરી જાય એવા, લાગણીથી તરબતર! ‘ધકડદિલ ધડકાવી દે એવું સોલ્લિડ તોહાનિકારક બાપુની પ્રત્યેક લાઇન ફૂલ ઓફ ફનકેમેરા વર્ક ફેન્ટાસ્ટિક! હરિયાણાના ગામડા અને ગરીબ ઘરનું ઇન્ટિયર સિનેમેટોગ્રાફર સેતુ શ્રીરામના કેમેરામાં આબાદ ઝીલાયું છે.

દંગલ એટલે કે કુસ્તીના દૃશ્યો ખુરશી પર જકડી રાખે એટલા મજબૂત અને ઓથેન્ટિક. છોકરાઓને ધોબીપછાડ આપતી ઝાયરાની કુશ્તી સીટીમાર, તો એક તબક્કે ઇગોને પરિણામે બાપ-બેટી વચ્ચે ખેલાતુ મલ્લયુદ્ધ આઉટસ્ટેન્ડિંગ! ક્લાઇમેક્સ પહેલા યોજાતી સેમીફાઇનલ અને ફાઇનલ મેચની ‘એક્શનોગ્રાફી’ પણ અત્યંત રોચક! રેસલિંગના સીન્સમાં કોઈ એક્ટિંગ કરતું લાગતું જ નથી. અહીં રીતસર ઓલિમ્પિક લેવલની કુશ્તી ખેલાઈ છે! એ દૃશ્યોના રોમાંચને વધારતું સાઉન્ડ એડિટિંગ પાછું એટલું તો સુપર્બ છે કે સિન્થેટિક મેટ પર ઘસાતા પહેલવાનોના શરીરથી પેદા થતા કિચૂડાટનો અવાજ પણ કાનને ગમે! સલમાનની ચીડ હોવાથી મેંસુલ્તાનનથી જોઈ, પણદંગલની અસર તળે હવે પણ જોવી પડશે એવું લાગે છે.  ‘ચક દે ઇન્ડિયા’ પછી આજ સુધીની બેસ્ટ સ્પોર્ટ્સ ફિલ્મ ગણવી જ પડે એટલી પરફેક્ટ અને ટુ ધ પોઇન્ટ છે દંગલ’. આવતા વર્ષે એવોર્ડ્સ જીતવામાં આ ફિલ્મ ચોક્કસ દંગલ મચાવશે. બોક્સ ઓફિસ પર સપાટો તો બોલાવવાની જ છે…

દંગલતમારો દિવસ મંગલ કરી દેશે એની ગેરંટી સાથે પાંચમાંથી . સ્ટાર…  


Monday, 1 August 2016

ફિલ્મ રિવ્યૂઃ the BFG (ધ બિગ ફ્રેન્ડલી જાયન્ટ) સપનાની દુનિયામાં લઈ જતું અદ્ભુત એડ્વેન્ચર



બહુ જ ઓછા પ્રચાર-પ્રમોશન સાથે રિલિઝ થયેલી ફિલ્મ હોય પણ દિગ્દર્શન જ્યારે ‘સ્ટીવન સ્પિલબર્ગ’ સરીખા મહાન ફિલ્મમેકરનું હોય ત્યારે રિવ્યૂ-બિવ્યૂ કે માઉથ પબ્લિસિટીને પરવા કર્યા વિના સીધા જ થિયેટર તરફ દોટ મૂકવાની હોય. દોટ પણ મૂકી અને ફિલ્મ પણ જોઈ. ખૂબ ભૂખ લાગી હોય અને ભાવતા ભોજન મળી જાય ત્યારે સંતોષનો જે ઓડકાર આવે એવી જ માનસિક તૃપ્તિ the BFG જોઈને થઈ. 

સ્પિલબર્ગ ફક્ત એક ફિલ્મમેકર નથી. તેઓ સપના વહેંચે છે. ફિલ્મના માધ્યમે તેમણે જે રીતે સપના વહેંચ્યા છે (કેવા અને કયા સપના એ તો હોલિવુડની ફિલ્મોના રસિયા હો અને સ્પિલબર્ગની ધારદાર-ધૂંઆદાર ફિલ્મો જોઈ હોય એને જ ખબર પડે) કંઈક એ જ રીતે the BFGમાં વાત છે એક એવા દૈત્યની જે રાત પડ્યે સપના વહેંચવા નીકળે છે. લીટરલી! (સ્પોઇલર્સ અહેડ… વાર્તા શું છે એ ન જાણવું હોય તો છેલ્લા ૩ પેરેગ્રાફ પર કૂદી જાવ.) દૈત્ય દુનિયામાં રહેતો ૨૪ ફીટ ઊંચાઈ ધરાવતો એક કદરૂપો બુઢ્ઢો વાદળોની પેલે પાર એક રહસ્યમય દુનિયામાં વસે છે. અહીં બધુ જ જાયન્ટ-સાઇઝ છે. આભને આંબતા પહાડો. વિશાળ વૃક્ષો. અને નીચેથી ઊંચે વહેતી (કે ચડતી!) નદીઓ! આવી આ અદ્‍ભુત દુનિયામાં એક અંધારી ગુફામાં એકલો રહે છે એ બુઢ્ઢો. રાત પડ્યે એ પોતાનો સરંજામ લઈ ઊંચે-અત્યંત ઊંચે આવેલા પહાડ પર ચડાઈ કરે છે. પહાડની ટોચે આવેલું છે એક અત્યંત વિશાળ વૃક્ષ. સામાન્ય જણાતા એ વૃક્ષનું પાણીમાં દેખાતું પ્રતિરૂપ ચમત્કારી શક્તિ ધરાવતું હોય છે. એ પ્રતિરૂપના પાંદડાં સપનાનું સર્જન કરતા હોય છે! જી, હાં… એ જ સપના જે આપણે સૌ ઊંઘમાં જોતા હોઈએ છીએ. પેલો બુઢ્ઢો નાચતાં-કૂદતાં સપના માછલી પકડવાની જાળમાં પકડે અને પછી એને કાચની નાની નાની બરણીમાં કેદ કરી લે. એ જ સપના પછી એ ઈંગ્લેન્ડના શહેરો-ગામોમાં ઊંઘતા લોકોને વહેંચવા નીકળે! (છે ને યુનિક એન્ડ રિફ્રેશિંગ કોન્સેપ્ટ!!!)  

વર્ષોથી લોકોની સપના સજાવવાની જવાબદારી ખુશીથી નીભાવતા બુઢ્ઢાનો ભેટો એક દિવસ લંડનના એક અનાથાશ્રમમાં રહેતી દસ વર્ષની છોકરી સોફી સાથે થાય છે. લોકોથી પોતાનું અસ્તિત્વ છુપાવીને રહેતા બુઢ્ઢાને ડર લાગે છે કે સોફી તેનું રાઝ જાહેર કરી દેશે અને પછી માણસ નામનું અદેખું પ્રાણી એની સપના વહેંચવાની નિઃસ્વાર્થ ભાવનાને અવગણીને એને કેદ કરી લેશે અથવા તેની હત્યા કરી દેશે. ડરીલો બુઢ્ઢો સોફીનું અપહરણ કરી લે છે. તેને પોતાની દૈત્ય દુનિયામાં લઈ જઈ ગુફામાં કેદ કરી લે છે. શરૂઆતની ગરમાગરમી અને નોંકઝોંક બાદ સોફી અને બુઢ્ઢા વચ્ચે લાગણીનો સેતુ રચાવા માંડે છે અને સોફી એ નામવિહોણા બુઢ્ઢાને નામ આપે છેઃ the BFG (ધ બિગ ફ્રેન્ડલી જાયન્ટ).

હવે કહાનીમાં ટ્વિસ્ટ આવે છે. દૈત્ય દુનિયામાં BFG એકલો નથી રહેતો. ગણીને પૂરા ૯ રાક્ષસો પણ BFGની ગુફાની આસપાસ રહે છે. ૬૦-૭૦ ફીટ ઊંચા એ માણસખાઉ રાક્ષસો BFGને રંજાડતા રહે છે. ગુફામાં કેદ સોફીની ગંધથી આકર્ષાઈને તેઓ BFGની ઢોલધપાટ શરૂ કરે છે, પણ BFG મચક નથી આપતો. BFGનું આવું રોજેરોજનું અપમાન સહન ન થતાં સોફી એ રાક્ષસોના ત્રાસથી BFGને હંમેશ માટે છોડાવવા એક રસપ્રદ પ્લાન ઘડે છે અને…

બાકીની સ્ટોરી વાંચવામાં નહીં, જોવામાં મજો પડે એવી છે. ૨૦૧૫માં આવેલી સ્પિલબર્ગની જ ‘બ્રીજ ઓફ સ્પાઇઝ’ માટે બેસ્ટ સપોર્ટિંગ એક્ટરનો ઓસ્કાર જીતી ચૂકેલા ‘માર્ક રિલન્સ’ અહીં BFG બન્યા છે. ‘રુબી બાર્નહિલ’ની પહેલી જ ફિલ્મ હોવા છતાં સોફીના રોલમાં તે ભરપૂર આત્મવિશ્વાસ સાથે ખીલી છે. બંને વચ્ચે રચાતું લાગણીબંધન સ્પિલબર્ગે સુપર્બ ઢંગથી કંડાર્યું છે. લાગણીઓને ભારેખમ ફિલોસોફીમાં લપેટીને દર્શકોને માથે મારવાને બદલે એકદમ સરળ રીતે એની રજૂઆત કરી ગળચટ્ટા શીરાની જેમ ગળે ઉતારી દેવામાં સ્પિલબર્ગ આમ પણ માસ્ટર છે. બાળકોને કેન્દ્રસ્થાને તેમણે જ્યારે પણ ફિલ્મો બનાવી છે- ‘ઈ.ટી.’થી લઈને ‘આર્ટિફિશિયલ ઇન્ટેલિજન્સ’ સુધી- ત્યારે તેમણે ફિલ્મોને શક્ય એટલી સિમ્પલ રાખી છે અને અહીં પણ તેઓ એ દાવ સફળતાપૂર્વક અજમાવે છે. અનાથ હોઈ પોતાની ઉંમરના અન્ય બાળકો કરતાં થોડી વધુ મેચ્યોર્ડ થઈ ગયેલી સોફીના પાત્રની ઠાવકાઈ અને લામ્બી… જિંદગી જીવી ચૂકેલા હોવા છતાં બાળસહજ માસૂમિયત ધરાવતા દૈત્યના પાત્રો તેમણે અત્યંત બારીકાઈથી વિકસાવ્યા છે.

ટેકનીકલી ફિલ્મને ધમાકેદાર જ કહેવી પડે. ૧૪૦ મિલિયન ડોલર્સનો જંગી ખર્ચ ફિલ્મની એકેએક ફ્રેમમાં દેખાઈ આવે છે. નાચતાકૂદતા રંગબેરંગી સપના, ભવ્યાતિભવ્ય લોકાલ્સ, આફરીન થઈ જવાય એવી થ્રીડી ઇફેક્ટ્સ અને વાર્તામાં પ્રાણ પૂરતું બેકગ્રાઉન્ડ મ્યુઝિક..! ક્યા બ્બાત, ક્યા બ્બાત..! ફિલ્મ સોફીના એન્ગલથી બનાવાઈ છે એટલે ઘણા દૃશ્યોનું ફિલ્માંકન સોફીને જે દેખાય છે એ રીતે જ થયું છે. મતલબ કે અહીં દર્શક પોતે સોફીની આંખે ફિલ્મ જોતો હોય એવું લાગે છે. ૨૪ ફીટથી ૬૦ ફીટની પહાડી ઊંચાઈ ધરાવતા રાક્ષસો-દૈત્યો પરસ્પર ઝઝૂમે-ટકરાય-બાખડે ત્યારે બચારી સાડા ચાર ફીટની સોફી જે રીતે આમથી તેમ ફંગોળાય-અટવાય-કૂટાય છે એ બધું જોવામાં જલસો પડી જાય છે. કેમેરાના ચબરાક એન્ગ્લ્સ દર્શકો સોફીની જગ્યા પર મૂકી દે અને દિલધડક સાહસની અનોખી અનુભૂતિ કરાવે એ આ બહેતરીન ફિલ્મની વિશિષ્ટતા! ફિલ્મમાં ક્યાંય અશ્લીલતા કે હિંસા નથી, એટલે સર્વજન ગ્રાહ્ય છે.

તો બડેખાં એન્ડ બચ્ચાપાર્ટી, રાહ શું જુઓ છો? સ્પિલબર્ગદાદાની આ જાદુઈ દુનિયામાં પગરવ માંડો. કદાચ તમારા કોઈ સપનાનું મૂળ પણ એમાં ક્યાંક મળી જાય… ૪ સ્ટાર્સ આઉટ ઓફ ૫.